Dziewczyna z pociągu - recenzja

Tytuł: Dziewczyna z pociągu

Tytuł oryginalny: The Girl on the Train

Autor: Paula Hawkins

Liczba stron: 338

Wydawnictwo: Świat Książki

Gatunek: thriller, sensacja, kryminał

Dziewczyna z pociągu to z pewnością jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Cała akcja skupia się na jednym punkcie i wszystkie wydarzenia i inne elementy się z tym punktem wiążą. Dzięki temu powieść stanowi logiczną całość i nic nie jest w niej zbędne.

Pociąg Rachel

Mamy tu 3 bohaterki, z których punktów widzenia prowadzona jest narracja: Rachel, Megan i Anna. Pierwsza z nich wydaje mi się najważniejsza. To ona opisuje większość wydarzeń i właściwie to ją poznajemy najlepiej. Często byłam zdziwiona jej zachowaniem i nie rozumiałam, czemu postępuje tak a nie inaczej. Dopiero pod koniec książki poznajemy wszystkie jej obawy (koszmary, kompleksy, złe przeżycia?), które częściowo uzasadniają jej zachowanie. 

Rachel ma problemy z alkoholem i nie może zapomnieć o swoim byłym mężu. Za jej depresję odpowiada coś głębszego, ale i tak nie rozumiem, dlaczego cały czas żyje przeszłością i odrzuca szanse na powrót do stanu sprzed załamania. Z jednej strony nie lubi tego, jaka się stała, a z drugiej w żaden sposób nie stara się tego zmienić. Jest jedną z tych osób, które istnieją i nie wnoszą niczego do życia innych. Jednak sama (na siłę) próbuje stworzyć dla siebie obraz idealnego życia - dlatego codziennie, jeżdżąc pociągiem, obserwuje młode małżeństwo. Wyobraża sobie, że są parą idealną, ale ta wizja załamuje się, kiedy kobieta znika. Wtedy Rachel stara się rozwiązać zagadkę jak jakiś detektyw-amator. Wtrąca się w sprawy innych, żeby zapomnieć o swoich problemach.

O Megan nie będę się rozpisywać - obraz jej postaci lepiej wykreować samodzielnie. To po prostu kobieta, która potrzebuje (i szuka) pomocy w naprawdę wielu miejscach, ale nigdzie jej nie otrzymuje. Anna nie wyróżnia się niczym. Może nie jest aż tak szara jak Rachel, ale też nie tak zagadkowa jak Megan. Z tej trójki to ją polubiłam najmniej. Złe zachowania Megan i Rachel wynikają z ich problemów albo przykrych zdarzeń z przeszłości. A Anna po prostu postępuje złośliwie, taki ma charakter. Uważam też, że jest słaba. Taka odważna wydaje się na co dzień, a gdy pojawia się naprawdę trudna sytuacja, nie umie jej stawić czoła.

Dziewczyna z pociągu ma swoją premierę 7.10.2016. Na pewno wybiorę się na ten film, to jedna z produkcji, których nie mogę przegapić. Obsada według mnie (prawie) idealnie pasuje do bohaterów z książki,a rzadko się zdarza, żeby aż tak do siebie pasowali. Co do książki - na pewno jest warta polecenia. Ja się nie zawiodłam. Na pewno kiedyś znów ją przeczytam i będę polecać ją wszystkim osobom, jakie znam.

Spotlight- recenzja

Witam wszystkich serdecznie, mam nadzieję, że nie zapomnieliście jeszcze o moim blogu (niestety, ja zapomniałam). Naprawdę bardzo długo nic nie dodawałam, a to przez brak czasu, chęci, natłok obowiązków i wiele innych spraw. Po co to tłumaczyć? Na pewno każdy z Was wie, jak to jest. W wakacje chciałabym nadrobić zaległości i wrócić do pisania recenzji. Oby tym razem udało mi się robić to regularnie. No więc zaczynamy :)

Tytuł: Spotlight

Tytuł oryginalny: Spotlight

Gatunek: dramat

Reżyseria: Tom McCarthy

Czas trwania: 2 godziny 8 minut

Premiera w Polsce: 5 lutego 2016

Aktorzy: Mark Ruffalo, Michael Keaton, Rachel McAdams, Liev Schreiber, John Slattery, Brian d'Arcy James, Stanley Tucci

Spotlight to film chwalony przez wiele, wiele osób. Jako jedna z jego zalet najczęściej wymieniany jest rewelacyjnie napisany scenariusz. Dlatego też był najmocniejszym kandydatem do tegorocznych Oscarów. Otrzymał 2 statuetki - za najlepszy film oraz za najlepiej napisany scenariusz.

W filmie poznajemy dziennikarzy z grupy Spotlight. Ich zespół charakteryzuje się tym, że bardzo dokładnie bada wybrane sprawy. Każdej sensacji poświęcają długi okres czasu, aby dowiedzieć się o niej wszystkiego, aż po najdrobniejsze szczegóły. Dlatego widzimy, że szykuje się coś wielkiego, kiedy grupa podejmuje się sprawy pedofilii w Kościele.

Małymi krokami do celu

Wszystko zaczyna się dość zwyczajnie, tak jakby chodziło tylko o pojedynczy przypadek. Ktoś usłyszał o tragedii, która miała miejsce w małej parafii, opisał to w gazecie i sprawa trafiła do szuflady. Nikt się już nią nie interesował. Jednak w redakcji pojawia się Marty Baron (Liev Schreiber) i to właśnie dzięki niemu zatuszowany skandal ma szansę ujrzeć światło dzienne. 

W Spotlight bohaterowie odkrywają po jednym elemencie układanki. Stopniowo, powoli i dokładnie, aż wreszcie poznają całą historię (która, swoją drogą, okazuje się być kilkadziesiąt razy bardziej rozbudowana niż zakładano). Jeden "trop" prowadzi do kolejnego, do następnego i tak dalej. W końcu cel śledztwa też się zmienia. Zamiast opisać jednego księdza, który nie został ukarany, to gazeta ma zamiar oskarżyć cały Kościół.

Film wciąga już od pierwszej minuty, po prostu nie możemy się od niego oderwać. Jest w nim bardzo dużo dialogów, ale wszystkie są jasne i przejrzyste. Bohaterowie są błyskotliwi i zdeterminowani. Jedyna wada to ich liczba. Zbyt dużo nazwisk, zbyt dużo osób i myślę, że każdemu ciężko jest się w tym zorientować. Nawet jeśli mocno się skupimy na filmie i uważnie będziemy śledzić wydarzenia, nie jest powiedziane, że się nie zgubimy.

Świetna obsada wykonała swoje zadanie rewelacyjnie. Najbardziej polubiłam Mike'a (Mark Ruffalo) i Sache (Rachel McAdams). Mike naprawdę imponuje swoją wytrwałością. Trochę to wygląda, jakby to on wykonywał całą "brudną robotę" za zespół. Jeśli trzeba kogoś gdzieś wysłać do trudnego zadania, z pewnością będzie to Mike. Ale on to lubi, właśnie zdobywanie nowych informacji, szukanie i przekonywanie ludzi dają mu satysfakcję. Z kolei Sacha jest rozsądna i dokładnie wykonuje swoją pracę. Właściwie trafiła jej się ciężka część, bo musiała rozmawiać z ofiarami, poszkodowanymi a także z samymi księżmi. I wykonała to bardzo dobrze, ma świetne podejście do innych ludzi. Wydaje się taka ludzka i ciepła, na pewno polubiła ją znaczna część osób, które oglądały Spotlight.

Spotlight to niesamowity film. Od pierwszej do ostatniej minuty coś się dzieje. Cały czas dochodzą nowe nazwiska, informacje, poszlaki. Absolutnie nie można się na nim nudzić, to niewykonalne. Główny wątek nieco ulega zmianie (oczywiście na lepsze), która przekształca działania bohaterów w coś wielkiego. Jak dla mnie świetny
Moja ocena to 9/10.

Lśnienie - recenzja rewelacyjnego horroru

Tytuł: Lśnienie

Tytuł oryginalny: The Shining

Autor: Stephen King
Kontynuacja: Doktor Sen

Liczba stron: 520

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Gatunek: horror

Lśnienie, czyli, można powiedzieć, pozycja obowiązkowa dla fanów Stephena Kinga. Jest to także pierwszy horror, jaki czytałam. Sięgnęłam od razu po pozycję z górnej półki i pod żadnym względem się nie zawiodłam.

Właściwie ta książka była dla mnie wytchnieniem, bo strasznie się w nią wciągnęłam. Przez ostatnie kilka miesięcy nie miałam czasu, więc czytałam tylko lektury, a dodatkowe powieści zajmowały mi często ponad miesiąc. A Lśnienie skończyłam w ciągu zaledwie czterech dni.

Panorama - nawiedzony hotel

Każdy zetknął się kiedyś z nazwiskiem Jacka Torrance'a (główny bohater Lśnienia). Jack rozpoczyna pracę w luksusowym hotelu położonym w malowniczym miejscu w górach. Musi spędzić z rodziną całą zimę w Panoramie i dbać o hotel oraz opiekować się nim. To jego zadanie - nie dopuścić, żeby ten ogromny budynek w jakikolwiek sposób został uszkodzony. Okazuje się jednak, że zamiast chronić hotel, Jack powinien zatroszczyć się o swoich bliskich. Panorama zgotowała im wiele niespodzianek.

Wszyscy mamy jakieś swoje konkretne wyobrażenie ducha. W Lśnieniu musimy jednak je porzucić. Tutaj duchy nie tyle straszą, co wpływają na bohaterów, a to nie jest rola, z którą nam się od razu kojarzą. Cała rodzina widzi, że Panorama źle na nich działa i objawia się to na wiele sposobów. Hotel (i jego mieszkańcy) chce dostać w swoje ręce Danny'ego - syna Jacka i Wendy. Wykorzystuje do tego postać ojca, budząc jego dawne nałogi i skłaniając do agresji. Za tym wszystkim stoi tajemnicze Redrum, które objawia się Danny'emu w wizjach i snach.

W książkach Stephena Kinga często występuje jakiś absurdalny element. Przynajmniej ja tak uważam. W Lśnieniu są nim żywopłoty. One mi kompletnie nie pasują ani do atmosfery, ani jako element paranormalny, ani nawet jako część historii hotelu. Dla mnie po prostu lepiej by było zastąpić je czymś innym, inną opowieścią lub przedmiotem. Jednak pojawianie się takich specyficznych elementów to cecha charakterystyczna dla tego autora i wyróżnia ona jego powieści.

Ważne pytanie: czy się bałam? Momentami tak; starałam się jak najbardziej wciągnąć w każdą straszną scenę. Jednak według mnie bardziej liczą się przemiany w psychice Jacka i to na nich się najbardziej skupiłam. Bardzo realistycznie pokazane są odczucia bohaterów, ich wątpliwości, podejrzenia, obawy i emocje. Wraz z ich przybyciem do Panoramy możemy zauważyć, jak tajemnicza siła hotelu zmienia ich tok myślenia i nimi manipuluje. Są tylko i wyłącznie pionkami.

Na pewno kiedyś wrócę do Lśnienia, bo to jedna z książek, którą można czytać, pomimo że zna się zakończenie. Mój pierwszy horror Stephena Kinga zachęcił mnie do przeczytania kolejnych i wkrótce to zrobię.

Fantastyczna czwórka - recenzja

Tytuł: Fantastyczna czwórka

Tytuł oryginalny: Fantastic Four

Gatunek: akcja, sci-fi

Reżyseria: Josh Trank

Czas trwania: 1 godzina 46 minut

Premiera w Polsce: 14 sierpnia 2015

Aktorzy: Miles Teller, Michael B. Jordan, Kate Mara, Jamie Bell, Toby Kebbell, Red E. Cathey

Dokładnie to, czego się obawiałam

Nie ma sensu ukrywać, że byłam od początku negatywnie nastawiona do tego filmu. Po co miałabym to przed Wami zatajać? Ostatnio produkcje Marvela wydają mi się coraz gorsze i to nawet nie jest kwestia tego, że mój gust się zmienił, ale te filmy po prostu robią się coraz słabsze.

Nastoletni Reed Richars konstruuje wraz z najlepszym przyjacielem teleporter. Urządzenie nie dość, że potrafi przenieść materię z punktu A do punktu B, to jeszcze umie ją sprawdzić z powrotem. Prototyp udało im się zbudować, gdy byli dziećmi. I nagle okazuje się, że na konkursie naukowym obecni są wybitni naukowcy pracujący akurat nad takim urządzeniem, jakie zbudował Reed. Cóż za zbieg okoliczności, prawda? I jeszcze dodatkowo zauważają oni, że nastolatek dokonał czegoś, nad czym oni głowią się od bardzo długiego czasu - umie teleportowane przedmioty przywołać z powrotem do siebie. Oczywiście, proponują mu oni pracę, on ją przyjmuje, a następnie wraz z zespołem wyszkolonych naukowców rozpoczyna badania nad "czymś większym". 

Tak właściwie, to bardzo często śmiałam się na tym filmie, a już szczególnie, jak bohaterowie przenosili się na nieznaną planetę. To po prostu było komiczne, bo najpierw się odurzyli, a później powiedzieli sobie coś w stylu "Jak to? My nie damy rady?", no i teleportowali się. Wszystko cudownie, ale to było tak lekkomyślne, że dziwię się, iż dorośli, wykształceni ludzie wpadli w ogóle na coś takiego. No ale (prawie) szczęśliwie wrócili na Ziemię, jednak ta podróż ściągnęła na nich niezbyt przyjemne konsekwencje. Każdy, kto brał udział w tym zamieszaniu, zyskał specjalne supermoce, których w żaden sposób nie mógł się pozbyć. Chyba najciekawsze otrzymała Sue, bo potrafiła stać się niewidzialna i mogła o wiele bardziej wykorzystywać swój mózg niż zwyczajny człowiek.

Jak oglądałam Fantastyczną czwórkę, film podzielił się w mojej głowie na trzy etapy: przed podróżą, na nieznanej planecie i po powrocie na Ziemię. Żaden etap nie był specjalnie interesujący. Nawet nie chodzi o to, że film jest przewidywalny, ale po prostu nudny. Nijaka fabuła nie potrafi zaciekawić widza i zatrzymać przy telewizorze, nie pozwalając oderwać oczu od ekranu. Nie zrobiło to na mnie wielkiego wrażenia, bo byłam na to przygotowana. Kolejny raz nie umiem zaakceptować tych absurdalnych stron filmu albo chociaż przymknąć na nie oka. 

Ten film zwyczajnie jest słaby. Podejrzewam, że większość osób, które go oglądały, też tak uważają, a nawet nie potrafią uzasadnić swojego zdania - to się po prostu czuje. Życzę Marvelowi, żeby trochę zmienił wizerunek swoich bohaterów, a na pewno ich produkcje będzie oglądać więcej osób, a przynajmniej odniosą większe sukcesy.

Moja ocena to 3/10. Przykro mi, że oceniłam tak nisko.

Do utraty sił - recenzja

Tytuł: Do utraty sił

Tytuł oryginalny: Southpaw

Gatunek: dramat, sportowy

Reżyseria: Antoine Fuqua

Czas trwania: 2 godziny 3 minuty

Premiera w Polsce: 11 września 2015

Aktorzy: Jake Gyllenhaal, Rachel McAdams, Forest Whitaker, Oona Laurence, 50 Cent, Naomi Harris

Prawdziwa walka poza ringiem

Ten, kto oglądał zwiastun, wie już właściwie, o czym film opowiada. Jednak, mimo że wiemy, co się stanie i jesteśmy w stanie się do tego mentalnie przygotować, i tak wydarzenia nas w pewien sposób zaskakują, a na pewno wzbudzają wiele emocji.

Billy Hope (Jake Gyllenhaal) osiąga same sukcesy w boksie, a to za sprawą wsparcia swojej rodziny - żony Maureen (Raczel McAdams) i córki Leili (Oona Laurence). Bokser dla tych dwóch kobiet poświęciłby wszystko. To właśnie dla nich wygrywa wszystkie walki i stara się osiągać coraz lepsze wyniki, aby zapewnić im wszystkie luksusy. Jednak nie wytrzymuje psychicznie po śmierci żony. Po prostu załamuje się - przegrywa walki, zadłuża się, wpada w nałogi, staje się agresywny i nie zajmuje się córką. Nie robi nic poza rozpaczaniem. I w końcu jego depresja doprowadza do tego, że sąd odbiera mu dziecko.

Fabuła w filmie jest, według mnie, dość przewidywalna, ale wcale to nie przeszkadza. Możliwe, że, jeśli byłoby pełno zwrotów akcji, widz odebrałby gorzej tę produkcję, bo nie zwracałby uwagi na szczegóły. W tym przypadku to duża zaleta, że film nie jest skomplikowany. Wielką gwiazdą okazał się Jake Gyllenhaal, którego nominacja do Oscara wydawała mi się pewna (dlatego musiałam jakoś przetrwać szok, który się u mnie pojawił, kiedy zobaczyłam ostateczną listę nominacji). Billy Hope ewidentnie gubi się w tym, co robi i "budzi się" dopiero, kiedy już niewiele może zdziałać. Jednak wciąż walczy, tak jak na ringu, a może nawet lepiej.

Podziwiam postawę głównego bohatera - to, że nie załamał się, pomimo krytycznej sytuacji. Na jego miejscu ja chyba utraciłabym już nadzieję, a on wciąż wierzył w szczęśliwe zakończenie. Zawieszony bokser musiał zacząć swoją karierę od początku. Właściwie z dnia na dzień stracił wszystko. Znalazł się praktycznie na ulicy i podjął pracę, którą uważał za zdecydowanie zbyt marną dla jego osoby. Najtrudniejszym momentem dla niego było chyba właśnie podjęcie owej pracy, bo musiał wtedy zapomnieć o swojej "dumie". Żadna praca nie hańbi, ale Billy miał co do tego inne zdanie. 

Kolejną gwiazdą filmu jest Forest Whitaker jako Tick Wills, drugi trener Billy'ego. Bez niego wątpię, że bokserowi udałoby się wrócić do normalnego stanu. Właściciel siłowni wspierał naszego głównego bohatera, dał mu pracę, dobre rady i przede wszystkim prawdę. Niewiele osób by się na to zdobyło, a właśnie bolesna prawda była tym, czego Billy potrzebował po śmierci żony, by odbić się od dna. Dzięki niemu zobaczył swoje błędy i je naprawił, więc też to za jego sprawą ułożył swoje życie na nowo. Dodatkowo Tick stał się mentorem Billy'ego - jedyną osobą, która motywowała go do dalszego działania i wspierała w tym, co robił. 

Jak dla mnie Do utraty sił to jeden z lepszych filmów, jakie obejrzałam w zeszłym roku. Przedstawia piękną i wzruszającą historię, która niemalże cały czas trzyma nas w napięciu. Dodatkowo muzyka stworzona przez Eminema jest rewelacyjna; na mnie zrobiła bardzo dobre wrażenie. Nie ma sensu więcej mówić - po prostu obejrzyjcie ten film, a sami się przekonacie, jaki jest świetny.

Moja ocena to 9/10.

Coś o mnie cz.9 - Zapowiada się dobry rok

Od kilku miesięcy jestem strasznie zabiegana i jakoś cały ten mój wolny czas (jeśli gdzieś już uda się go zauważyć) mi ucieka, nawet nie wiem jak. Doszło mi sporo nowych obowiązków i zazwyczaj wracam do domu, załatwiam wszystko, co muszę danego dnia i później nie mam już siły (też trochę chęci), żeby czytać albo coś oglądać. Kiedy to się zmieni? Zabieram się już od listopada, żeby wziąć się w garść, ale z marnym skutkiem. I jeszcze na dodatek mniej więcej od października nie czytałam praktycznie żadnej książki, którą sama bym sobie wybrała, te obowiązki.
Ostatnio jednak przepełnia mnie takie czyste, szczere szczęście, jak tylko sobie myślę o wszystkich premierach, które - mam nadzieję - będę miała okazję zobaczyć w tym roku. I jeszcze cały czas czuję to przyjemne podekscytowanie w oczekiwaniu na rozdanie Oscarów. (Nie)stety z książek ostatnio mam ochotę czytać tylko Pieśń lodu i ognia i te krótkie pozycje, ale cały czas staram się zmieniać i urozmaicać, żeby nie popaść w rutynę.

Styczeń
Mimo że już minął, to warto wspomnieć o ważnych premierach. Na początku Big short i wiele nominacji do Oscara, Joy z rewelacyjną Jennifer Lawrence oraz Creed: Narodziny legendy, czyli wielki powrót Sylvestra Stallone. W połowie miesiąca premiera Nienawistnej ósemki, a zakończenie Zjawą i Czasem próby. Dużo w styczniu się działo.

Luty

Na początku premiera Spotlight, filmu nominowanego do Oscara. 12 lutego, tuż przed Walentynkami, na wielkim ekranie pojawia się Deadpool - chyba najbardziej wyczekiwana produkcja Marvela w tym roku. Następny z nominacją to Brooklyn, który wchodzi do kin tego samego dnia co Ave, Cezar!.  Zwiastun tego drugiego tak bardzo mi się podoba, że chyba nie mogłabym sobie go odpuścić, a do tego ma on rewelacyjną obsadę, przynajmniej dla mnie. I pod koniec lutego kolejny film z nominacją - Pokój.

Marzec

Dopiero 18 marca jest premiera czegoś, co mnie chociaż trochę interesuje - Niezgodna: Wierna. Wiele się po tym filmie nie spodziewam, ale go obejrzę, skoro już i tak czytałam książkę. Zazwyczaj nie jestem sobą, gdy nie obejrzę ekranizacji powieści, która mi się podobała. W przypadku Niezgodnej te adaptacje są dość słabe (jak teraz większość filmów młodzieżowych), ale, jakie by one nie były, i tak wiele osób je ogląda. Na początku marca jeszcze ma swoją premierę Carol. Wybrałabym się na to, głównie dzięki dwóm dość ważnym nominacjom, ale nie wiem czy ta produkcja przypadłaby mi do gustu. Tematyka mi się nie podoba, ale klimat, który w filmie panuje, może mnie nawet skusić.

W ciągu trzech pierwszych miesięcy tego roku już widzimy, że jest wiele ciekawych filmów, na które można się wybrać. Później też oczywiście można znaleźć coś dla siebie, ale teraz będą promowane najbardziej te, które mają szansę na Oscara. I to właśnie główny powód, który sprawia, że tyle możemy przez te kilka miesięcy obejrzeć.

Nienawistna ósemka - recenzja

Tytuł: Nienawistna ósemka

Tytuł oryginalny: The Hateful Eight

Gatunek: western

Reżyseria: Quentin Tarantino

Czas trwania: 2 godziny 47 minut

Premiera w Polsce: 15 stycznia 2016

Aktorzy: Samuel L. Jackson, Kurt Russel, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins, Demian Bichir, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern, James Parks

Mocne rozpoczęcie roku

To właśnie pierwszy film, jaki obejrzałam w 2016. Powiem szczerze - liczę na to, że po każdej premierze będę chociaż w takim stopniu zadowolona jak po Nienawistnej ósemce. 

Już od początku nakręciłam się na ósemki i ciągle ich szukałam w tym filmie - nawet, jeśli nie dało się do tylu doliczyć, ja i tak próbowałam. Dlatego też od pierwszej minuty czekałam, aż pojawi się wreszcie komplet bohaterów - wierzyłam, że dopiero wtedy ten film się rozkręci. I przez to byłam przez pewien czas zdezorientowana, bo pojawiło się aż dziewięć osób (nie na długo). Ogólnie całość podzielona została na sześć rozdziałów (nie osiem, niestety; nic nie jest idealne) i pojawiają się one w kolejności chronologicznej. Tylko przedostatni pokazuje to, co wydarzyło się wcześniej.

Do Pasmanterii Minnie trafiają: dwaj łowcy głów, poszukiwana kobieta, szeryf Red Rock, Meksykanin, kat, tajemniczy kowboj i generał. Wszyscy zmierzali do Red Rock, ale zatrzymała ich śnieżyca. Najchętniej nie spędzaliby w swoim towarzystwie nawet chwili, ale są do tego zmuszeni, bo nikt nie jest w stanie chociaż opuścić Pasmanterii, a co dopiero wyruszyć w dalszą podróż. Tak więc zostają w zajeździe i zajmują się wzajemnym oskarżaniem. Każdy z nich wie, że nie może zaufać towarzyszom, więc automatycznie we wszystkich widzą swoich wrogów. W pewnym momencie tworzy się sojusz, który rozdziela dwie grupy - ludzi, którzy chcą dostarczyć Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) do Red Rock, by jej wymierzyć sprawiedliwość i tych, którzy mają zamiar pomóc tej kobiecie w ucieczce. Tylko pytanie: kto rzeczywiście współpracuje z Daisy?

Przez cały film zajmowałam się zgadywaniem, kto pomaga Daisy i w jaki sposób cała historia się skończy. Można powiedzieć, że nie pomyliłam się aż tak bardzo, ale w sumie jest to dość ogólne określenie. W każdym razie bardzo podoba mi się fabuła - cała opowieść jest dobrze przemyślana, dokładnie zaplanowana i świetnie zagrana. Wszystko, co mówią bohaterowie, po prostu wciąga widza. Ale wiadomo, że nawet najlepsza fabuła nie wystarczy na zapewnienie produkcji sukcesu. Gra aktorów w Nienawistnej ósemce zadziwia i zachwyca. W takim filmie bardzo się to liczy, bo bez niej całość wypadłaby bardzo słabo. Tutaj najważniejszą rolę grają właśnie takie rzeczy jak aktorzy i muzyka.

Od strony technicznej filmowi także niewiele można zarzucić. Nienawistna ósemka jest nietypowa. Oczywiście zawdzięcza to niepowtarzalnemu stylowi Quentina Tarantino, ale na dużą pochwałę zasługuje także muzyka Ennio Morricone'a (która wciąż zdobywa nagrody). Momentami miałam wrażenie, że to, co dzieje się na ekranie, robi się już groteskowe i przesadzone, ale z tym trzeba się liczyć przy produkcjach tego reżysera. 

Nienawistna ósemka to dobry, godny polecenia film. Warto się na niego wybrać, ale musi trafić w Wasz gust, bo nie uda się go polubić 'na siłę'. Nie ma sensu go oglądać, jeśli nie jesteście pewni (i przygotowani), że chcecie to zrobić. Mnie się podobał i to jedyna pewna rzecz, którą mogę stwierdzić.

Moja ocena to 8/10.

Klucz do wieczności - recenzja

Tytuł: Klucz do wieczności

Tytuł oryginalny: Self/less

Gatunek: thriller, sci-fi

Reżyseria: Tarsem Singh

Czas trwania: 1 godzina 56 minut

Premiera w Polsce: 24 lipca 2015

Aktorzy: Ryan Reynolds, Natalie Martinez, Matthew Goode, Ben Kingsley

Gdyby można było żyć wiecznie...

Pomysł na film jest ciekawy, realizacja niestety słaba. Przenoszenie świadomości i wspomnień człowieka (ogólnie całej jego osobowości i umiejętności) z ciała do ciała miałoby sens, zwłaszcza jeśli nowe ciało zostałoby "wyprodukowane" przez naukowców. Firma, która dokonuje tej usługi, wyjaśnia swoje działanie pytaniem: "czego jeszcze mogliby dokonać geniusze, którzy zmarli za wcześnie?". W pewnym stopniu mają rację, bo dlaczego ludzie, którzy mogą wiele zapewnić ludzkości, mają umierać tylko przez to, że ich ciało jest o wiele słabsze niż umysł? Przecież to niesprawiedliwe. Jednak tak właśnie jest w życiu i dlaczego ktokolwiek miałby to zmieniać?

Na początku filmu byłam ciekawa, jak sytuacja Damiana (Ben Kingsley) się rozwinie. Umierający biznesmen podjął decyzję, że jeszcze nie nadeszła pora (wiem, absurdalnie to brzmi), aby opuszczał ten świat i skorzystał z operacji, która zapewniła mu całkowicie nowe ciało. Co dalej? Jestem niemalże pewna, że się domyślacie. Klucz do wieczności jest do bólu przewidywalny. Naprawdę, fabuła jest tak prosta, że nawet nie musimy się długo zastanawiać, by wiedzieć, co się wydarzy. To samo z zakończeniem, też znałam je już po kilkudziesięciu minutach. Faktycznie, jest kilka drobiazgów, których nie udało mi się przewidzieć. Jednak każdy z nich twórcy wprowadzali tak powoli, że i tak dowiadywałam się prawdy o wiele wcześniej niż główny bohater.

Ta przewidywalność sprawia, że film zwyczajnie jest nudny. To mnie zaskoczyło, bo myślałam, że będzie wciągający, a on okazał się boleśnie nijaki. Poza tym miałam też jedno dziwne wrażenie - że fabuła zatacza koło. Zawsze tak mam, gdy bohaterowie robią cały czas to samo i ciągle wracają do punktu wyjścia. Odechciewa się dalej oglądać, gdy widzimy, że sytuacja bohaterów wcale się nie zmienia i nawet po pewnym czasie nie ciekawi nas już nawet, czy cokolwiek się wreszcie ruszy z miejsca. 

W Kluczu do wieczności absurd goni absurd. Właściwie, to owe absurdy są najbardziej zaskakujące. Tak niewiarygodne i nieprawdopodobne, że aż szokują. Nie odbierzcie tylko tego jako zaletę filmu, wręcz przeciwnie, to ogromna wada. Rozumiem, że od filmów sci-fi nie należy wymagać zbyt dużego realizmu, ale istnieją pewne granice. Jeżeli działania bohaterów same sobie przeczą, oznacza to, że coś poszło nie tak.

Zawsze mam nadzieję, że film się rozkręci; tutaj niepotrzebne to było, bo tylko zmarnowałam tę nadzieję. Nie wiem, czy mogę go Wam polecić. Ja już na pewno do tego filmu nie wrócę. Zawiodłam się na nim, a zawiodłam się tym bardziej, bo tylko przekonywałam moich znajomych, że Klucz do wieczności nie będzie tak słaby, jak mówili.

Moja ocena to 4/10.

Oscary 2016

Kilka dni temu poznaliśmy nominacje do tegorocznych Oscarów. Każdy ma własną opinię, czy zostały one słusznie przyznane. We mnie też ich ogłoszenie wzbudziło wiele emocji, bo już od dawna typowałam swoich faworytów. Postaram się ocenić najważniejsze dla mnie kategorie, ale wiele filmów nie miało jeszcze w Polsce swojej premiery, więc muszę trochę posługiwać się moim "wyczuciem".
Najlepszy film
Big short
Brooklyn
Mad Max: Na drodze gniewu
Marsjanin
Most szpiegów
Pokój
Spotlight
Zjawa
To chyba z tej kategorii najtrudniej mi wytypować laureata Oscara. Sądzę, że nie powinien nim być ani nowy Mad Max, ani Marsjanin. To są dobre filmy, ale nie na tyle, żeby zasłużyć na tak ważną nagrodę. Reszty, niestety, jeszcze nie oglądałam, ale wydaje mi się, że największe szanse mają Zjawa i Pokój. Jeśli nie na Oscara, to chociaż na moją dobrą opinię.

Najlepszy aktor pierwszoplanowy
Eddie Redmayne Dziewczyna z portretu
Matt Damon Marsjanin
Michael Fassbender Steve Jobs
Bryan Cranston Trumbo
Leonardo DiCaprio Zjawa
W tej kategorii największym zaskoczeniem (przynajmniej dla mnie) jest to, że nie ma tu Jake'a Gyllenhaala za Do utraty sił. Uważam, że ta rola zasługuje chociaż na nominację, nawet jeśli nie dostałaby Oscara. Myślę, że każdy po cichu liczy, że w tym roku Leonardo DiCaprio wreszcie zdobędzie tę nagrodę i teraz faktycznie jest duże prawdopodobieństwo, żeby tak się stało. Matt Damon w Marsjaninie zagrał dobrze, ale bez żadnego zaskoczenia, nie zrobił na mnie wrażenia. Według mnie, jedynie Michael Fassbender może zagrozić mojemu faworytowi, ale, nawet jeśli to on dostanie Oscara, nie będę rozpaczać.

Najlepsza aktorka pierwszoplanowa
Charlottle Rampling 45 lat
Saoirse Ronan Brooklyn
Cate Blanchett Carol
Jennifer Lawrence Joy
Brie Larson Pokój
Żadnego z tych filmów nie oglądałam, więc mogę tylko "strzelać", kto dostanie Oscara. Jennifer Lawrence, Cate Blanchett lub Brie Larson. Ta ostatnia jednak ma taką przewagę, że nie została jeszcze uhonorowana tą statuetką, więc Akademia chętniej przyznałaby nagrodę właśnie jej.

Najlepszy aktor drugoplanowy
Christian Bale Big short
Sylvester Stallone Creed: Narodziny legendy
Mark Rylance Most szpiegów
Mark Ruffalo Spotlight
Tom Hardy Zjawa
Tutaj chyba wszyscy się zgadzamy, że to Sylvester Stallone ma największe szanse na Oscara. Jednak po cichu liczę też na Toma Hardy'ego.

Najlepsza aktorka drugoplanowa
Rooney Mara Carol
Alicia Vikander Dziewczyna z portretu
Jennifer Jason Leigh Nienawistna ósemka
Rachel McAdams Spotlight
Kate Winslet Steve Jobs
Ta kategoria jest chyba najbardziej wyrównana. Każda z nich ma takie same szanse (z mojego punktu widzenia), ale byłabym najbardziej zadowolona, gdyby ta nagroda trafiła się Rooney Marze.

Najlepsza charakteryzacja
Mad Max: Na drodze gniewu
Stulatek, który wyskoczył za okno i zniknął
Zjawa
W tej kategorii konkurują ze sobą właściwie dwa filmy. Uważam, że to Mad Max powinien dostać Oscara, bo charakteryzacja bohaterów z pewnością robi na mnie większe wrażenie niż ta ze Zjawy.

Najlepsza scenografia
Dziewczyna z portretu 
Mad Max: Na drodze gniewu
Marsjanin
Most szpiegów
Zjawa
Tutaj znowu "gdybanie" czy wygra Mad Max, czy może Zjawa. Tutaj myślę, że na nagrodę bardziej zasługuje ten pierwszy film. Mad Max po prostu robi wrażenie tym, w jaki sposób został zrobiony, czyli cała charakteryzacja, efekty, scenografia, muzyka i inne elementy techniczne.

Najlepsze efekty specjalne
Ex Machina
Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy
Mad Max: Na drodze gniewu
Marsjanin
Zjawa
Zdziwiłam się, że pojawiła się Ex Machina. Jednak przemyślałam sobie ten film i teraz uważam, że słusznie się tu znalazł. Ciężko wybrać faworyta, bo naprawdę każdy z tych filmów ma inne efekty. W Ex Machinie są one delikatne i przyjemnie się na nie patrzy, bo wszystko w filmie jest dokładnie zaplanowane. Nie ma w nim chaosu, każdy szczegół jest idealny. A przeciwieństwem do tego jest właśnie Mad Max, który po prostu robi wrażenie.

I to właściwie wszystkie kategorie, które jestem teraz w stanie omówić. Ciekawe, czy moi faworyci pokryją się z decyzjami Akademii Filmowej. Niecierpliwie czekam na wręczenie nagród i na premiery reszty nominowanych filmów. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć wszystkie (a jeśli nie, to chociaż większość) i je zrecenzować.

Filmowe podsumowanie roku 2015

Koniec roku 2015 oznacza, że trzeba go w jakiś sposób podsumować. Już widzieliście post o moich "osiągnięciach" czytelniczych, więc teraz przyszedł czas na te filmowe.
W przypadku książek staram się być zorientowana co do ich liczby, tych przeczytanych i tych, które czekają w kolejce. Jednak nie planuję w żaden sposób oglądania filmów i czasem zdarza mi się włączyć coś po raz drugi czy trzeci albo nawet jakiś film w telewizji, ale nie interesować się tym, co dzieje się na ekranie.
Myślę jednak, że potrafię wyodrębnić kilka punktów, które będą potrafiły oddać mój filmowy gust z 2015 roku.

1. Liczba filmów obejrzanych po raz pierwszy - 94.
2. Najlepsze filmy:

Whiplash 10/10

Do utraty sił (wkrótce recenzja)

Gra tajemnic 9/10

Prestiż 9/10

Everest 8/10

Interstellar 8/10

Zaginiona dziewczyna 8/10

3. Najgorsze filmy:
Obrońcy skarbów 2/10

Fantastyczna czwórka (wkrótce recenzja)

Lucy 3/10

Hercules 4/10

4. Aktor roku - Jake Gyllenhaal.
Na ten moment jest on jednym z moich ulubionych aktorów. Bardzo lubię jego grę i filmy, w których się pojawia, dlatego oglądam wszystkie z nim w obsadzie. Na dodatek Jake Gyllenhaal ma szansę na Oscara za Do utraty sił i mam nadzieję, że uda mu się zdobyć tę nagrodę.

5. Aktorka roku - Emilia Clarke.
Nie oglądałam z nią zbyt dużo filmów, ale w Grze o tron robi dobre wrażenie i myślę, że w tym roku to właśnie o niej najwięcej słyszałam.

6. Najbardziej wyczekiwana premiera roku - Spectre.
Na Spectre czekałam dwa lata. Czy się opłacało? Dostałam dość nijaki film o Bondzie, więc raczej nie. Mogłam cały ten czas, który poświęciłam temu filmowi, przeznaczyć dla jakiejś innej, o wiele lepszej produkcji.

7. Największe rozczarowanie - Jurassic World.
Przykro mi się robi, jak patrzę na ten film i go oglądam, bo jest tak nieumiejętnie zrobiony, że szkoda słów. Tragiczne nawiązania do poprzednich części, dziwny humor, nieprzemyślana fabuła... Najgorszy remake tego roku.

8. Pozytywne zaskoczenie - Whiplash.
Nie wierzyłam, że ten film jest aż tak dobry i obejrzałam go na siłę. A tu proszę, okazało się, że nagle wbija się on do grupy moich ulubionych filmów i rozsiada się na honorowym miejscu.

Właśnie w taki sposób zamykam rok 2015 - teraz muszę skupić się na najbliższych premierach i nadrobić zaległości z zeszłego roku (głównie te książkowe). Niecierpliwie czekam na Zjawę oraz na Nienawistną ósemkę i mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć te filmy (najlepiej jak najszybciej, bo to one cały czas chodzą mi po głowie). W tym roku chciałabym otrzymać więcej pozytywnych zaskoczeń i o wiele mniej rozczarowań - oby to się spełniło.

Książkowe podsumowanie roku 2015

Rok 2015 się już skończył. Jak go mogę określić? "Dobry" to słowo, które mówi wszystko, ale nie przynosi żadnych konkretnych informacji. Na pewno przez te dwanaście miesięcy wiele się zmieniło, a przynajmniej ja widzę pewne zmiany w moim życiu. Właściwie, dopiero pod koniec 2014 moja pasja czytelnicza się "rozkręciła", więc po całym roku zabawnie się patrzy, jak zmieniał się mój gust książkowy.
Życzę Wam, aby 2016 okazał się jeszcze lepszy niż 2015. Żebyście przeczytali dużo książek, napisali wiele recenzji, obejrzeli mnóstwo filmów i przeżyli wiele, wiele emocji. Nowych doświadczeń, samego szczęścia, radości, odkrywania nowych autorów, spełnienia marzeń i żebyście wypełnili swoje postanowienia noworoczne (wszyscy wiemy, jakie to trudne :P).

1. Liczba przeczytanych książek - 90.
Niektóre czytałam kilka razy, niektóre były dość krótkie, a jeszcze innych nie mogłam wcale skończyć. Nie wiem, czy to dużo, czy mało; wiem jednak, że mogło być lepiej. Od września trochę stałam w miejscu, bo po prostu nie miałam czasu i sądzę, że z tym czasem w 2016 może być różnie. Na pewno jednak nie przestanę czytać i to jest najważniejsze. (Nie ukrywam, że bardzo chciałam przekroczyć liczbę stu powieści, ale się nie udało).
2. Liczba przeczytanych serii - 9.
Przeczytałam tylko 9 całych serii, bo ciężko było mi wytrwać więcej niż jeden tom. Rozpoczętych serii mam sześć i pewnie ta liczba szybko się nie zmieni, bo ostatnio w bardzo specyficzny sposób wybieram sobie książki.
3. Największa liczba książek w miesiącu - 13 w sierpniu.
4. Najdłuższa przeczytana książka - Bastion, Stephen King - 1165 stron.

5. Książka Roku - Gwiazd naszych wina, John Green.
Mogę sobie mówić, jakie są moje ulubione książki, za co je cenię i je chwalić, ale żadnej z nich nie mam ochoty ponownie czytać (przynajmniej nie teraz). Gwiazd naszych wina zapadła mi głęboko w pamięć i ostatnio coraz częściej myślę, żeby do niej powrócić. Jako jedna z nielicznych ma smutne zakończenie i to właśnie w niej cenię. Dla mnie to najważniejsza pozycja, jaką w tym roku przeczytałam.

6. Najgorsza książka w roku - Cisza, Becca Fitzpatrick.
Miałam jeszcze jednego kandydata na tę pozycję, ale uznałam, że Cisza o wiele lepiej się nadaje. Ta książka po prostu mi się nie podobała, dlatego starałam się ją jak najszybciej skończyć i mieć to z głowy. Właściwie to seria Szeptem nie przypadła mi do gustu, ale jej trzeci tom zdecydowanie ma po tym roku najgorszą opinię.

7. Bohater Roku - Tyrion Lannister Pieśń lodu i ognia, George R.R. Martin.
Tyriona lubią wszyscy ludzie, których znam i czytali Grę o tron. Pewnie dla każdego ten bohater wygląda nieco inaczej, bo to, jak go odbieramy, zależy od tego, jacy sami jesteśmy.

8. Bohaterka Roku - Emma Morley Jeden dzień, David Nicholls.
Emma to po prostu spokojna, inteligentna, poukładana osoba i te jej cechy sprawiły, że bardziej ją lubię niż nawet najodważniejszą, walczącą ze smokami czy czymkolwiek innym postać.

9. Autor/Autorka Roku - John Green.
Nie czytałam jeszcze wszystkich jego książek, ale na tyle polubiłam jego styl, że mogę śmiało stwierdzić - kupię wszystko, co wyjdzie spod pióra Johna Greena.
10. Książka "tego się nie spodziewałam!" - Poradnik pozytywnego myślenia, Matthew Quick.
Ta powieść mnie zaskoczyła, chociaż nie do końca wiem, w jaki sposób. Na pewno nie spodziewałam się, że będzie ona "wesoła" tylko z pozoru i o czym tak naprawdę będzie opowiadać. Ją po prostu warto przeczytać.

I tak mniej więcej przedstawia się mój rok 2015. Sądzę, że ujęłam wszystkie ważne dla mnie powieści i bohaterów. Teraz trzymam kciuki, żeby 2016 okazał się jeszcze lepszy, zarówno dla mnie, jak i dla Was, żebyśmy szybko zmienili kalendarze na nowe i powrócili do "normalnego rytmu", który u każdego zostaje zaburzony w grudniu i styczniu. I niech ten rok przyniesie Wam dużo, dużo radości :).